Jerúsalem kvödd

Mikið rosalega eru málin flókin hérna og ég er ekki einu sinni komin á Vesturbakkann. Klukkan hálf sjö í morgun fórum við Yousef með fjöldkyldunni sem við gistum hjá í dagsferð, á vegum kvenfélags sem móðirin vinnur fyrir, norður að sjá Gólan hæðir og Gallilee. Við fórum öll saman í rútu, örugglega 40-50 manns og keyrðum af stað austur fyrir Jerúsalem og Jeríkó og norður meðfram Jórdaná (sjá kort). Við keyrðum sem sagt mest allan tímann innan Vesturbakkans eins og hann er sýndur á kortum. Ég varð hins vegar ekkert vör við það þá tvo klukkutíma sem aksturinn tók; sá ekki eitt einasta skilti á arabísku, né nokkuð sem minnir á palestínska menningu (myndin fyrir neðan sýnir ræktunarsvæði Ísraela á palestínsku landi). Kortið að ofan sýnir hvernig Vesturbakkinn er orðinn. Hann er ekki lengur Palestína. Á framtíðar Palestína að vera fullt af litlum afgirtum bæjum með engin innbirgðis tengsl og Gaza þarna niðurfrá algerlega einangruð?



Það er nú ekkert skrítið að ég hafi ekki orðið vör við Palestínu á leiðinni enda mega flestir Palestínumenn ekki einu sinni keyra þennan veg, né yfirgefa heimaborg sína ef út í það er farið. En Palestínumaður er ekki það sama og Palestínumaður. Þetta ræðst eftir því hvar þú ert fæddur. Ef þú ert Palestínumaður frá í Austur-Jerúsalem færðu ísraelskt skilríki (dvalarleyfi í raun og veru) en ekki ríkisborgararétt. Þú mátt ferðast innan Ísraels TILTÖLULEGA óáreittur og þarft ekki til þess sérstakt leyfi. Það á til dæmis við um fólkið sem ég var að ferðast með í dag. Rútan okkar var "bara" stoppuð fjórum sinnum. Við þetta má bæta að það er nánast ómögulegt fyrir þá sem eru frá A-Jerúsalem að komast á Vesturbakkannn.

Svo eru það Palestínumenn sem eru búsettir á Vesturbakkanum. Þeir fá palestínskt skilríki, engan ríkisborgararétt og þurfa að fá sérstakt leyfi frá ísraelskum yfirvöldum til þess að fá að fara út fyrir afgirtan heimabæ sinn. Þetta leyfi fá þeir sjaldnast og þarf ástæða fyrir leyfinu að vera mjög brýn og sækja þarf um leyfið langt fram í tímann, en þau eru sjaldnast veitt. Ég veit ekki hvernig ég yrði ef ég þyrfti að sækja um sérstakt leyfi til þess að heimsækja systur mína niðrí bæ. Yousef var einmitt að segja mér sögur af því að fjölskyldur mætist sitt hvoru megin við múrinn og hrópi kveðjum sín á milli.

Ég treysti mér ekki einu sinni til þess að tala um Palestínumenn á Gaza. Þeir fá alla vega ekki að fara neitt. Ég myndi samt ekkert frekar vilja vera fædd í Ísrael. Ekki myndi ég vilja eiga hlut í kúgun á Palestínumönnum, vera skyldug til að ganga í her eða einfaldlega vera sama.




En alla vega, þá fórum við í þessa stórkostlegu ferð í dag og komum ekki heim fyrr en undir miðnætti. Fyrst stoppuðum við á strönd við Gallilee og borðuðum hádegismat. Eftir mat tóku eldri konurnar upp trommurnar og fóru að syngja og dansa á meðan að þær yngri fóru með krakkana út í vatnið að leika sér.



Svo heimsóttum við annað kvenfélag alveg við landamæri Sýrlands þar sem íbúarnir eru flestir Drúsar. Þar var heljarinnar útihátíð þar sem fólk var að selja alls konar heimatilbúið dót.



Síðasta stoppið var aftur við Gallilee vatnið þar sem við boðuðum kvöldmat. Þetta leit alveg hræðilega illa út en var alveg sjúklega gott. Mér skildist að þetta væru fyllt laufblöð með hrísgrjónum og fyllt elduð eggaldin með hrísgrjónum. Svo var auðvitað brauð og hummus með.



Meira að segja rútuferðin var skemmtileg. Allar konurnar sungu og börðu á trommurnar og skiptust á að rétta hljóðneman milli sín. Meira að segja litlu börnin komu fremst og sungu. Þó svo að ferðin hafi verið löng er ég mjög þakklát fyrir að fá að hafa verið hluti af þessum degi með þessum frábæru konum.

Á morgun liggur svo leið okkar Yousefs til Ramallah og í framhaldi að því ætlum við að reyna að komast inn í Nablus, en þar mun ég byrja að kenna skyndihjálp á mánudaginn kemur. Veit ekki hvað verður en ég vona að það náist ágætis netsambandi þar sem ég verð.